Wij schrijven 24 juni 2010. Spectaculaire beelden hoe Operatie Kelk start op het Aartsbisschoppelijk paleis te Mechelen.
Op diezelfde 24 juni, elf jaar later, wij zijn in 2021 zal het geklasseerd worden als ‘sisser’. Alleen al dat Douglas De Coninck, een onderzoeksjournalist van De Morgen dat al dagen van te voren weet bevestigt nogmaals hoe de Belgische Justitie werkt als een zeef. Dit dossier wordt tot op z’n laatste snik fout beheerd.
Dit kan je niet enkel toeschrijven aan de macht van de katholieke structuur in dit land. Maar ook bij het gerechtelijk Verzijp. Alles maar dan ook alles zit de historische slachtoffers van de kerk tegen. Stel u eens voor dat in dit land de dossiers van de historische oorlogsslachtoffers op een sisser zouden aflopen omwille van verjaringstermijnen? Zelf koning Leopold II moet zich nog verantwoorden voor zijn historische slachtoffers die hij in zijn Congolees domein maakte.
Dat de journalist om deze stelling nu al hard te maken halve waarheden of op zijn minst niet dubbel gecontroleerde uitspraken lanceert maakt het nog pijnlijker. Weer eens zonder inspraak van die slachtoffers zelf.
Intussen zijn hun namen via interacties tussen Justitie en journalistiek weer eens te grabbel gegooid. Het is overduidelijk dat deze journalist over al de namen beschikt die in een vertrouwelijk dossier staan. Daar hoeft hij niet van wakker te liggen. Maar dat Justitie dat mogelijk maakt… of tenminste een van de betrokken partijen is erger dan onaangenaam.
De Coninck vertrouwend hoeven wij dus niet uit te kijken naar de uitspraak van 24 juni 2021. Hij weet het al. Dus zal het wel zo zijn. Hij schrijft het heel affirmatief. Men beweert vaak: ‘de kerk werkt te traag’. Maar zij haalt daar wel haar voordeel bij. Door zo voor vertraging te kunnen zorgen haalt zij wel haar slag thuis in dit land. Justitie kiest blijkbaar ook voor die optie.
Historische slachtoffers van kerkelijk seksueel misbruik staan er na 24 juni 2021 weer alleen voor.
Zij zijn er wel. Maar de staat kan dit niet bevestigd krijgen.
Naar aanleiding van de motie Van Nispen (Kamerstukken II 2017/18, 34843, nr. 32) en in opdracht van het ministerie van VWS en het ministerie van J&V voert de Nationaal Rapporteur Mensenhandel en Seksueel Geweld tegen Kinderen onderzoek uit naar de huidige stand van zaken omtrent vier commissierapporten betreffende (seksueel) geweld tegen kinderen. Dit betreft de rapporten van de commissies Deetman, Samson, De Vries, en De Winter. Er wordt onderzocht in hoeverre de aanbevelingen uit deze rapporten door de verschillende partijen zijn opgevolgd. Deze vraag kan deels worden beantwoord door middel van literatuuronderzoek op basis van openbare bronnen en deels door middel van interviews met de betrokken partijen.
Over de stand van zaken met betrekking tot de aanbevelingen door de Commissie Deetman (rapport 1) is dankzij goede verslaglegging en verschillende onderzoeksrapportages naar aanleiding van het rapport veel bekend, vooral over welke initatieven zijn ontplooid en welke organisaties wanneer en met welk doel zijn opgericht. Er is echter minder (openbaar) bekend over hoe de samenwerking tussen de verschillende partijen verliep en hoe slachtoffers de verschillende initiatieven van de R. K Kerk hebben ervaren. Ik hoop dat u me daar meer over kunt vertellen. Ik zag vorige week ook uw reactie op de aankondiging door de paus betreffende nieuwe wetgeving waardoor – in ieder geval op papier – seksueel misbruik beter aangepakt kan worden.
Dan slaat u de spijker op de kop….op papier want de kerk kan, mag en wil het probleem niet aanpakken, noch oplossen.
Al decennia regeert het christelijk ‘denken’ het CDA denken in onze provincie. Al decennia is hypocrisie deel van onze vrienden-republiek (nee, niet het boek van Joep Dohmen maar dandy schrijver Karel Joan Lodewijk Alberdingk Thijm bekend onder het pseudoniem Lodewijk van Deyssel, Amsterdam. Lodewijk van Deyssel de Rolduc-roman De kleine republiek (uit 1889).
Als je tegen de stroom ingaat wordt een anathema, een banvloek uitgesproken, een fluister anathema, en alleen God kan het verstaan gelijk de spits-gevoelige oortjes van onze bestuurders, die ergens op de achtergrond een dealtje sluiten met een paar leuke dames en het vertier compleet maken. Op alle vlakken kom je deze banvloek tegen, in de cultuur, in de media niks komt boven water, alles ging de doofpot in.
Mea culpa zullen we ‘HET’ maar benoemen want nu CDA invloed en macht tanende is ontstaat er hoop voor een open, transparante cultuur. Hoewel ik heb recentelijk informatie aangevraagd bij het historisch archief en daar vind men belangstelling al helemaal niet leuk want (bij dezelfde God) slingert er veel rond de doofpot.
In 1985 kwam ik voor het eerst in aanraking met deze vrienden-club door het maken van een LP ‘Pop Against Pope’, er was een expositie georganiseerd door SPL en de provincie uitgenodigd als subsidie gever. Alle leden liepen geschokt zonder iets te zeggen langs onze kraam; ‘niet zien, niet horen, oogkleppen op’, was het devies; Het complete provincie bestuur wandelde vrolijk langs onze prachtig affiches en de LP Pop Against Pope, hoes met een vrolijke, stoned paus net van een marihuana stick gerold, ja dan wordt je heel populair in het zuiden.
De LP wordt tot op de dag van vandaag geboycot en waar ik helemaal van baal is van de solidariteit onder muziekanten want die lopen met iedere wind mee. Nog nooit heeft zich iemand solidair verklaard en zeker geen journalisten aan de leiband van deze CDA cultuur / origine laat zich horen. De aantekeningen van Pieter Omtzigt drukt ons weer op de feiten hoe gemeen en hoe je gekoeioneerd wordt in deze partij én onze provincie, ondanks de urgentie van tal van verkiezingen thema’s.
We schrijven het jaar 2010 het bleef eerst stil in onze brave provincie, zelfs toen ik met onze stichting Mea Culpa frequent op TV kwam moesten de vrienden van de canonieke republiek opeens een draai maken naar het grote misbruik schandaal in de RKK en ons volgen! Een journalistieke ramp zult u zeggen, helaas zwijgen betekend zwijgen voor het brave borsten kliekje want dat deden zwijgen. Al decennia zwegen de Limburgse media over het seksueel geweld op internaten.
U denkt daar bleef het bij, nee hoor ik werd gelijk verstoten van Limburgse podia, geen krant durfde te schrijven over de LP en de paus moest gevrijwaard blijven van kritiek want de man zou slechts, trouwe, volgzame burgers ontmoeten in ons land. Het waren net Polen, die Limburgers. Vervolgens bleef ik muziek maken en schreef ik ‘Still More People’, (more people still more people put people down) brachten een onschuldig singeltje uit met The Clan, resultaat geboycot.
En zo kan ik nog wel heel wat projecten doorgaan (Bedroom Monkees, CD ‘Born To Love’ met leden van de Frank Boeijen groep, geen aandacht voor, wel als een van de Alpen zusje haar slipje kwijtraakt is hot news.
De documentaire ‘Tussen Kathmandu en Bleijerheide’ kreeg kort radio aandacht maar werd gelijk door de hersenkabouters van L1 verworpen en geridiculiseerd, door de plat deskundigen. Krijgen ze dan nog steeds betaald voor deze censuur? Zelfs nu in 2021??
Vrijheid van meningsuiting in China? In N. Korea? Het westen verwijst er maar al te graag naar de ontbrekende vrijheid van meningsuiting aldaar maar hier gaan ze subtieler te werk, en heel wat zwijggeld gaat achter de ruggen om, money talks and swears. De cultuur van zwijgen, van oppertune deals en achterklap en uitsluiting (Isolation) want ik heb onlangs nog verwezen naar ‘ onze’ nieuwe Roermondse bisschop naamgenoot Smeets (geen familie) die op de hoogte is van mijn trauma ‘Isolation’, net als kardinaal Eijk dat ik wekenlang opsloten werd op internaat, en zelfs nu ze deze ‘Pop against Pope traditie uit 1985’ willen herhalen en voortzetten, maar ik zal nooit zwijgen, is mijn credo, folks!
Geen grotere repressie dan deze 100 jarige doofpot mentaliteit waar een einde aan moet komen nu Pieter Omtzigt flink de bezem zet in deze cultuur of beter nog, zich zou moeten afscheiden van Wopke, gewoon je zetel meenemen en een nieuwe oprechte, volkspartij oprichten, lijkt me dit voor Nederland en Limbabwe de beste optie (anders krijgen we nooit een kabinet).
Dus wie wil de eeuwenoude zwijgcultuur doorbreken (niet allemaal tegelijk!!!)
Denkt iemand nu echt dat het eindelijk in Rome zal keren nu de kardinaal Marx van Munchen zijn ontslag heeft aangeboden? Wat blijven wij toch braaf tijd, papier, inkt en nu ook webpagina’s en full screens nodeloos gebruiken om voor de zoveelste keer aan te kaarten: Rome is het einde nabij.
Het zijn voor de zoveelste keer: loze berichten met wat sensatiewaarde. Het oogt krachtig maar morgen is het semper per idem. Dat is nu net de woekering waar ik het al dertig jaar eerderover heb gehad. Mijn boek ‘De laatste dictatuur’ (1992) was ook even zo’n sensatieprik en is natuurlijk gedateerd … maar toen was het in mijn ogen al ruim te laat om de boel in Rome eens grondig op te kuisen. Over ‘het redden van Rome’ heb ik het nooit gehad. Elke keer dat ik er inkt aan verspilde dacht ik: wanneer stopt dat verdoken machtsmisbruik ooit?
Nu lijkt er weer zo’n moment te komen nu zelfs de machtigste en toch nog wat respectabele kardinaal Marx van het Aartsbisdom Munchen er de brui aan geeft. Zal het helpen? Nee. Het is enkel wat bevredigen van nieuwshonger voor een heel beperkte tijd. Dat was zo in 1980, 1990, in 2000, in 2010, 2020 en nu in 2021 niet anders…
Nothing is moving in Rome. Semper per idem: vrij vertaald: wij overleven door te blijven doen wat we altijd al deden: niet bewegen. Wie, al was het maar één centimeter opschuift is gezien. Dat weet men in Rome maar al te goed van lakei tot paus.
De paus heeft weer eens de voorbije weken een nieuwe codex voorgesteld. Om het probleem van seksueel misbruik aan te pakken. Dat deed hij ook al in 2019. In 2018… en ga zo maar terug in de tijd tot 25 januari 1983. Ik kan hier evengoed 1873 schrijven.
Ik ervaar nog dagelijks, zelfs nu nog, hoe moeilijk het is (blijft) dat zelfs slachtoffers die seksueel als kind misbruikt werden niet durven praten… Na al die jaren blijft dat maar duren.
Soms denk ik: mijn woordenschat is opgebruikt… Woorden zijn in dit geval geen ‘schat’ meer maar een meewarig herhalen van versleten letters. Hoe kan een samenleving, een democratische rechtstaat als de onze zo blind blijven voor wat blijft gebeuren? Zolang onze politieke vertegenwoordigers, onze rechters, onze professoren buigen of knielen voor Rome zal er niets veranderen en is alle inkt, papier of toetsengekletter nothing en niets.
Ruil nooit je vrijheid in voor zekerheden. Richt je naar elke stroom en kies er geen. Open je hand voor wisselvalligheden. Als men je binden wil blijf dan alleen. Beluister je instinkt en scherp je rede. Vertrouw op krachten die in onbewustheid nog groeiend zijn.
Houd in je blik het brede doorzicht van hen die los staan van de tijd.
De sisser van 24 juni
Dit kan je niet enkel toeschrijven aan de macht van de katholieke structuur in dit land. Maar ook bij het gerechtelijk Verzijp. Alles maar dan ook alles zit de historische slachtoffers van de kerk tegen. Stel u eens voor dat in dit land de dossiers van de historische oorlogsslachtoffers op een sisser zouden aflopen omwille van verjaringstermijnen? Zelf koning Leopold II moet zich nog verantwoorden voor zijn historische slachtoffers die hij in zijn Congolees domein maakte. 
