Veelal is het argument ‘jullie hebben gezwegen’ te horen op menig discussie forum, aan talkshow tafels en persconferenties bisschoppen. Beide partijen beschuldigen elkaar van zwijgen terwijl de waarheid voor beide geldt. Ook wij hebben gezwegen, de een wat langer dan de ander, velen hebben niet gezwegen en anderen hebben het binnenskamers gehouden, schaamte, diepe schuld tot gevolg maar 1 ding hebben wij niet ‘collectief tot op de dag van vandaag‘ gezwegen.
Een ander kenmerk van de ‘culture of silence‘, de zwijgcultuur is de verantwoordelijkheid. Bij kinderen kan deze verantwoordelijkheid nooit liggen, ook als zij troost zoeken, met heimwee behept op de broeder / non zijn / haar schoot kruipen, hij / zij zal zijn verantwoordelijkheid kennen, zo niet ‘straf’.
Maar wie kreeg ‘straf’, wie werden gestraft? De kinderen terwijl de verantwoordelijken hun zonden zoals Jean het opmerkte met een weesgegroetje wegwisten, verdoofden zij zichzelf met de imaginaire God en de kinderen met tal van tuchtmaatregelen. Wanneer sprake was van een hoger sterftecijfer wilde Deetman die het geweld niet mocht onderzoeken, wel ingrijpen, mea culpa, ja het gaat wat te ver als je met Luminal wordt doodgespoten zo kon voor de Heel St Joep kwestie een uitzondering worden gemaakt. Andere verdovingen als die op het jongenspensionaat te Bleijerheide door Bulletje worden niet onderzocht, ook het dwangmatig masturbeer gedrag van broeder Spion, die als heilige werd beschouwd, kon zich drie maal daags zijn hele kloosterleven niet beheersen. De arme broeders van Franciscus hebben het hem vergeven en hij was niet de enige met een dwangmatig groot seksueel probleem en op ieder kind waarop deze fysieke duivelse machten werd bot gevierd, moest boeten, overblijven of viel ten prooi aan een andere tucht maatregel, de weekends voor de overblijvers was zonder troost. U zult begrijpen dat wanneer de arme broeders al deze verhalen horen ze natuurlijk hun eigen onderzoekjes gingen starten, franciscaan Mattheüs uit Düsseldorf stelde een psychiater aan, liet de levende broeders even aan het woord en ze waren er klaar mee; dat deed pastoor Schafraad met zijn Koepelkerk bestuur waar hij in mum van tijd ‘onschuldig’ werd verklaard, maar geen klacht / vraag is neergelegd bij MCU, de zestig engelen jongens, en dan zijn ze snel klaar de arme broeders, gelukzalig zweven zij boven de werkelijkheid en hoeven geen verantwoordelijkheid te nemen. Het opmerkelijke is dat de arme brüder Franciscus toen geen verantwoordelijkheid kenden en vandaag de dag lopen zij daar nog steeds voor weg. Veel verandert er niet in het instituut de kerk, ze zeggen dat ze een fragmentarische organisatie zijn maar het is slechts een dekmantel om de verantwoordelijkheid te ontlopen, ze hebben allen dezelfde God en geboden en delen dezelfde zwijgcultuur. De grootste verdoving is carnaval, en dan wordt duidelijk wat we allemaal moesten onderdrukken.
