Voor het slapen gaan keek ik onlangs nog even naar de volle maan, tevens blikte ik recht in de ogen van een steenmartyr . Hij / zij vluchtte via het dak weg op zoek naar kippen, eekhoorns, ratten, fruit, brood of eventueel kattenvoer en een slaapplaats. Deze beschermde diersoort weet via ecologische verbindingsroutes te overleven. Ik woon in zo’n ecologische verbindingsgebied, vlakbij de Jeker die zich al kronkelend door het naar haar genoemde dal perst. Ik voel me verwant met deze verbindings-overleversroute / strategie die per week, per dag bijgesteld moet worden. De goeden zijn morgen de kwaden, wij geven ze gisteren wapens (Isis tegen Assad) en morgen verkopen we wapens aan een andere partij (Koerden) die Isis weer moet bestrijden. Investeren in oorlog is een hardnekkige traditie van regeringen, investeren in vrede staat qua uitgave in schril contrast tot uitgaves voor defensie. De wapenindustrie vaart er wel bij, bij ons goeden en kwaden. Bij de dieren is het duidelijk wiens vijand je hebt maar bij mensen kan dat rigoureus anders uitpakken.
Vroeger had je ook goeden en kwaden. De kwaden waren kinderen die niet wilden luisteren naar de goeden, en deze goeden deden alles voor de kinderen, én met de kinderen wat zij wilden. Toen ik de documentaire ‘Tussen Kathmandu en Bleijerheide’ in 2004 maakte, sprak ik twee mensen die mij vertelden dat het jongens pensionaat bekend stond om kindermisbruik’. Deze mensen wilden toen niet voor de camera, nu sprak ik gisteren een nieuwe meneer die precies hetzelfde beweerde: erger nog hij vertelde dat het halve dorp ervan af wist. Je had pastoor Vaasen van de parochie OLV vd Altijddurende Bijstand in wiens buurt hij als jongetje ook niet mocht komen. In een grote boog liepen de kinderen uit dat gezin om het pensionaat heen. Het dorp aan de grens met Duitsland heeft haar zaakje altijddurend, goed dichtgetimmerd.
