Terug naar die heimat

De verweerschriften van de arme brüder Franciscus bij meldpunt RKK beginnen de spuigaten uit te lopen, de mistige spuigaten wel te verstaan. Wij oud-leerlingen krijgen wederom een lesje in de ondoorzichtige structuren van het school en internaatswezen, en ver daarbuiten. Zij, de broeders, oh hoe klein was hun rol en beperktheid in het onderwijzen van de aanwezige jeugd. Zij kenden elkaar nauwelijks, hadden allemaal eigen verantwoordelijkheden en een van de seksuele mislukkelingen zoals broeder Valentinus, die heeft geen idee wat dat allemaal moet zijn geweest met die kindjes. Concrete aanwijzingen van misbruik was geen sprake, noch meegemaakt. Hoe veel liefde voelde de man niet voor de kindertjes in Potim, Brazilië opwellen, daar moest hij geld voor ophalen. Hoe puur de liefde van de broeders voor de kindertjes waren valt te lezen in het ‘engelen dossier’. Valentinus, de sadist, sloopte kinderen wanneer zij zich niet onderwierpen aan zijn koude wil. Advocaat Goltstein die het verweerschrift heeft samengesteld voor Valentinus heeft het zich gemakkelijk gemaakt. Het complete verweerschrift van Alphons in een door ondergetekende aangespannen civiele procedure, heeft Goltstein volledig overgetikt. Laat het meldpunt maar betalen voor het kopietje, moet Goltstein gedacht hebben want we hadden er succes mee. En dat niet alleen, weer blijken de geschiedenislessen van Goltstein uiterst boeiend! De geschiedenis is multi-interpretabel maar niet voor Goltstein en zijn katholieke achtergrond mistnevels hangend over het mijnlandschap; ‘de waarheid’ in dikke mist beschreven. Alle aantijgingen worden onklaar gemaakt, ontkend en later weer in een breder verband benoemd, typische draaideuren advocaten retoriek. Het was normaal die oorvijgen, die straffen, de broeders moesten wel straffen uitdelen anders wilden die kinderen nooit meer naar huis (ook in de weekenden niet). De kindjes waren gek op de broeders!!! Goltstein verdedigt na zijn eerdere successen uiteraard de andere kindervriend Valentinus, en wijst met een apart gevoel voor humor op ‘de vrije keuze van de ouders’ in die goeie ouwe mijnstreek om de kindertjes in een internaat te droppen. Hij is de perfecte geschiedenis leraar die je je altijd al had willen wensen. De koel, de mijnen, de jeugdsubcultuur alles gezien door de uitgeteerde hokjes van een brommerig advocaatje die iets duidelijk wil maken, maar wat? Goltstein heeft pagina’s nodig om uiteindelijk niets te zeggen, de internaten het was er nog zo slecht niet en alles wat Bodar in omfloerste bewegingen wil vertellen doet Goltstein in nog grotere omtrekken uitleggen; onze grote kindervriend Valentinus, in navolging van de stoute Alphons, huilen Franciscaanse traantjes van onschuld. Wie wil de echte geschiedenis gaan vertellen, nog niemand van de levende broeders / paters heeft bekend bij het instant-gerechtshof van het meldpunt RKK. Dus Valentinus jongen, Alphons en je chambrette jongetjes, Eymard die verdacht veel op Schafraad lijkt,  internaten vol van dit soort figuren, wij denken mee over jullie echte namen, en bewaren een identiteit voor in het hiernamaals. Zo heet de stichter Phillipp Höver maar noemt zich daarna broeder Johannes die gelijk goed begint. Hij was de stamvader van al deze liefdevolle broeders die straatjongeren wilden helpen en opvangen, en daarna bouwden de broeders dikke muren erom heen met een stevige poort. Weglopen daar stond zowat de doodstraf op, broeder Servatius raasde over de slaapzaal, mijn eerste kennismaking met iemand die een echte paniek aanval kreeg. Bleijerheide een grote maskerade, en dan wil Goltstein indruk maken met deze horizontale kaalheid aan werkelijke gegevens. Het heeft geen zin om met deze mensen de geschiedenis van het pedo internaat te Bleijheide door te nemen, het doet niet ter zake behalve dat deze brüder altijd hun nalatenschap sinds de Culturkampf in veiligheid hebben moeten brengen, en wat moeten wij met deze onwaarachtige geschiedenis, zijn de archieven niet door dezelfde congregatie in grote getale vernietigd. Höver ligt op het kerkhof te Bleijerheide, en niet voor niets.

Wat is er aan de hand met de half civiele rechtspraak seksmeldpunt te Nederland, politiek zie hier de reële situatie. Een commissie (Deetman) krijgt opdracht tot een onderzoek. Vult dit ten dele in, komt met rapport waar de slachtoffers veel te laag zijn ingeschat (tussen de 10.000 en 20.000 kindermisbruik), en stelt de commissie Lindenbergh in, die met aanverwante civiele uitspraken c.q. voorstellen komt, en dan hard je best doen of dit een legaal, juridische grond heeft. Nu blijkt dat opperhoofd Werner te Düsseldorf, samen met zijn gelegenheidszieke kompaan Valentinus, pastoor Jekyll, en chambrette party man Alphons niets willen weten van compensaties. Jekyll is zo wie zo kwaad dat hij op non-actief is gesteld door een excuserende bisschop, en die andere twee zijn hun hele leven zelf uitgebuit door deze congregatie, zij zijn de slaafse volgelingen en voor hun geldt de omerta. Mevrouw Arib, Gesthuizen, Dibi, van der Steur iedereen die betrokken is bij de slachtoffers hier zit een ongezonde spanning te vibreren in verweerschriften die bij voorbaat niets willen erkennen en de geschiedenis als een ‘bewijs’ zien van eventuele misstappen (zeg maar gerust misdaden). De kerk die met een hand zoete wijn voor de slachtoffers wil serveren, ze willen intomen door slachtoffers de illusie te geven voor recht en rechtvaardigheid op te komen, en mensen te compenseren, maar blijkbaar niets kan en wil doen tegen de zoveelste weigering van medewerking door deze congregaties. Ook deetman deed niks, hoorde zeker niet bij zijn taak. Dus moeten wij het doen. De verklaring van Valentinus, doorgebriefd door Jekyll, over zijn verkrachting van een 10 jarig jongetje in Zeeland, zegt mr Hyde: ‘Hij heeft ook goeie dingen gedaan’, klinkt bijna als een excuus. Laten we de geschiedenis eens door het oog van een psychologische naald halen, een seksuologe met deze mensen laten praten…de geschiedenis zal er heel anders uitzien; er was immers voor de arme broeders geen keuze!