Gisteren hebben wij geschreven over zieke(n)broeder Monulphus, bij de Bleijerheide jongens beter bekend als Bulletje, en het was niet voor iedereen duidelijk dat het ging om de vervelende betastingen die Bulletje zowaar op ALLE kinderen die ooit op jongenspensionaat Franciscanen te Bleijerheide hebben gezeten, hun testikels heeft beetgepakt. De eerste ontkenningen moeten nog binnen komen op de burelen van MCU. Nu dan, er zijn nog veel engere verhalen over Bulletje te vertellen maar wij willen ons niet als Deetman alleen richten op het seksuele onderzoek…dit gaat verder, veel verder. Broeder Alphons vertelde afgelopen Juli tegen een van onze leden het volgende:
Over Monulphus (bulletje) gingen wel meer verhalen de ronde stelde hij (Alphons), maar hij snapte niet dat de arts, die ook een aantal malen per week kwam, niets had gemerkt… Tenslotte verstrekte die ziekenbroeder toch alleen maar pijnstillers en een hoofdpijn tabletje dacht hij. Ik keek hem wat meewarig aan en hij wendde zijn hoofd af. Hij wist wel beter…
Wij willen een oproep doen om te weten te komen wie deze arts was, op welke dagen hij het internaat bezocht, en of hij invloed had op de geneeskundige capriolen van Bulletje. Wij willen een onderzoek naar het eventuele gebruik van het middel Luminal of andere psychfarmaca.
Nog een Bulletje verhaal uit het Englene dossier:
Ik heb enkele dagen met hoge koorts in de ziekenboeg gelegen, en verkeerde vaak buiten bewustzijn. Ik herinner me dat zowel broeder Monulphus, bulletje, als Servatius aan mijn bedje stonden te kijken. Het verhaal gaat dat deze broeder jongetjes verdoofde. Ik heb een zeer unheimisch gevoel over deze zware ziekteperiode.
Ik moet ongeveer 12 jaar zijn geweest en was nogal fanatiek in het beoefenen van allerlei sporten in het internaat. Ik brak een keer bij het “verspringen” in de verspringbak mijn linkerarm. Veel pijn, grote paniek, naar de ziekenboeg, van daaruit met de ziekenbroeder met de bus naar het ziekenhuis. Daar, onder narcose, werd mijn arm weer “gezet” en ging in het gips. Voordien, tijdens het wachten, was ik nogal in paniek en bang. De ziekenbroeder probeerde me gerust te stellen, alles zou weer goed komen, ik moest flink en dapper zijn. De volgende dag moest ik me melden in de ziekenboeg “voor kontrole”. Deur ging op slot en ik moest me helemaal naakt uitkleden, uiteraard daarbij geholpen (had maar EEN arm) en moest op de “onderzoeks-tafel” gaan liggen. Daar werd eerst geweldig lang gedaan over het opmeten van mijn temperatuur met een thermometer, vele keren in en uit mijn achterste. Kontgaatje weer opengetrokken en de meter er weer in. Ik kon namelijk koorts hebben na het “zetten” van mijn arm, werd mij gezegd. Daarna zou ik, net zoals in het ziekenhuis, even in slaap worden gebracht, want dat was beter voor het gehele verdere onderzoek. Aldus geschiedde met ether-lappen. Wat er toen precies met mij allemaal uitgespookt is, weet ik niet, kan mij alleen herinneren, dat ik na afloop nogal jeuk had en last had van mijn anus, maar ik dacht toen, dat dat van dat thermometer-gedoe was. Kan daarom ook totaal niets bewijzen. Een dergelijke (kont)role heeft daarna nog een keer plaatsgevonden. Ik ging na de tweede keer protesteren tegen “de narcose” en zei dat ik daar dagenlang misselijk en ziek van werd, en zowaar ….. de onderzoeken bleven verder uit !! Mogelijk dacht de ziekenbroeder, dat hij tijdens het toedienen van de narcose wel eens behoorlijk in de fout kon gaan en staakte (met mij) zijn spelletjes. Het was bekend bij de leerlingen, dat je uiteindelijk beter (nergens voor) naar de ziekenboeg moest gaan, want al ging je alleen maar voor een asperientje, je stond onmiddellijk helemaal naakt en werd “medisch betast” etc. etc. Ik ben de naam van deze broeder kwijt, weet die niet meer, maar de “ziekenbroeders” wisselden elkaar trouwens soms af. Ik herken overigens al de verhalen uit “Dossier 14”, ik heb er tenslotte zeven jaren door “mogen” brengen. De broeders Franciscanen probeerden hun slachtoffertjes toch wel zorgvuldig uit te zoeken en concentreerden zich vrijwel altijd op jongens “met zeer slechte huiselijke omstandigheden, jongens afkomstig uit arme en gebroken gezinnen”.
Op de foto van 7 mrt. van —schoolbank–met de vijf broeders uit Bleijerheide herken ik de tweede van links br.mansuetis, hij was in mijn tijd de prefect ( hoofd ) van de school mulo opleiding. Hij deed ongewenste handelingen met je waarvoor hij je onder narcose bracht zogenaamd. Dit gebeurde in de jaren 1942-1946 toen ik in het internaat vebleef. Als beloning mocht je naderhand de gesensureerde post uitdelen.
Bulletje was een klein dik akelig mannetje met een bril. Hij had zelf de kleur van een big en had altijd een veel te strakke lange witte doktersjas aan. Daar aangekomen gelastte Servatius een onderzoek en Monulphus knikte zwijgend. Hierop moest ik me uitkleden en kreeg een soort operatiehemd voorgehangen en een tabletje. Ondertussen was bulletje steeds druk en overdreven in de weer met mijn geslachtsdelen en ik begreep er niets van, omdat ik niets mankeerde. Later werd ik wakker van zware voetstappen, met mijn ondergoed weer aan op een van de bedden in de ziekenzaal. Het was al licht aan het worden buiten en de naderende voetstappen bleken van Servatius te zijn. Ik keek over het voeteneinde in die richting en zag dat ik stevig was ingestopt en dat het net leek alsof ik niet bewogen had, terwijl ik normaliter een woelrat was. Ik was doodsbang en had het idee dat hij mijn hart zag bonzen onder dat strakke dekentje. Omdat ik bulletje niet meer zag en geen idee had wat er gebeurd was, vroeg ik aan hem wat hij kwam doen. Hij antwoordde dat hij ook toezicht ziekenboeg had. Vervolgens gelastte hij me om gekleed aan het ontbijt te verschijnen. De nacht erop werd ik door Servatius gewekt, hij stak 2 handen omhoog en vroeg hoeveel vingers ik zag, want hij wilde weten of ik wel wakker was. Toen ik antwoordde met 10, haalde hij enorm uit met zijn arm en sloeg me tegen mijn hoofd. Hierdoor werd ik van mijn bed geslagen en kwam op de grond tussen 2 andere bedden terecht die dwars naast me stonden. Volgens hem had ik 9 en een half moeten zeggen, beweerde die gek. Hij miste immers een halve wijsvinger. Vervolgens moest ik weer mee naar de ziekenboeg en precies hetzelfde herhaalde zich, alleen werd ik toen wakker, wederom met ondergoed aan maar nu zittend op een toiletpot. Bulletje stond te kijken in de halfgeopende deur, waarop ik vroeg wat er aan de hand was. Hij gelastte me te blijven zitten en liet me zo achter, om na een half uur verder te gaan met het onderzoek. Toen hij weer mijn genitalien begon te bespelen heb ik hem kwaad van me afgeduwd, doordat hij op zij hurken zat rolde het varken even, waardoor ik kon ontsnappen. Op de slaapzaal werd iedereen ondertussen zo’n beetje beetje wakker, waardoor ik me weer redelijk veilig voelde.
Welkom in de wereld van de Engelen jongens!
