Categorie: MEA CULPA

Vele vrienden, mensen hebben het afgelopen jaar ons geholpen, bekritiseerd, en zijn tot de ontdekking gekomen dat wat wij echt willen is…veranderen. Niet de verandering die iedere politicus beloofd maar de verandering om jezelf trouw te blijven. Bij heel veel mensen die wij de afgelopen jaren hebben meegemaakt in onze strijd voor erkenning bleef die onderdrukte stem uit het verleden terug komen, steeds moest die afgestoft worden, en de kelen geschraapt, het gemoed gekeerd. Over verkeren gesproken, wij verkeren in een beslissende en donkere maand waarop het een en ander staat te gebeuren.

Op 6 December 11.05 u in het Gerechtsgebouw te Maastricht de uitspraak van de rechter over een voorlopig getuigenverhoor. Wij zijn er aanwezig en zullen in alle stilte en nederigheid de kelen schrapen; afstoffen die kinderjaren waarover men ons het hemd van het lijf heeft gevraagd. Genoeg misbruik / geweld, hiërarchische onderdrukking door een systeem dat van macht hield, en zoals onze regionale bisschop het verwoordde ‘ macht corrumpeert’. Mooi, laat deze zelfkennis in de praktijk worden gebracht, en niet steeds achteraf met excuses komen na weer nieuwe onthullingen of schokkende documenten die bij hem al decennia op het bureau lagen. Laat hem dit nu eens waar maken, en afstoffen die heilige purperwollen liturgische gewaden, uitleggen wat macht betekent. Laat de oude religie tot inkeer komen, een andere, door mensen beleefde spiritualiteit is wakker geworden. Bedank de atheïsten voor de naakte mens zonder God, dat je kunt bestaan als je trouw aan jezelf blijft. Laat de kinderen tot hun komen, de kinderen van toen, zij willen geen macht of beeldenstorm, alleen de beeldenstorm in hun hoofd beslechten, confrontatie en geen medicatie om de pijn te kalmeren.

De kerk heeft zijn plaats verloren, en niemand wil er flauwekul voor in de plaats, geen nep-goden of nep-conclusies, de waarheid voldoet. De week van Bulletje wilden wij eindigen met enkele nieuwe verhalen, maar ook deze checken wij eerst grondig voor wij ze publiceren. Het gaat immers om steunbewijs in de Lindenbergh voorstellen door de KNR / bisschoppen op het laatste moment geaccepteerd, wat natuurlijk niet wil zeggen dat wij eens zijn met de belachelijke compensaties voor hele levens die verwoest zijn.

Dan komt het Deetman eindrapport op 16 December en zoals wij aangekondigd hebben, gaan wij niet naar de ‘slachtofferdag’ op 17 December in Utrecht. We zijn genoeg geslachtofferd door de commissies, laat ze de daders maar eens aanpakken. Unaniem hebben wij gekozen om niet naar ‘old news’ te gaan luisteren, en beschouwen het als verloren energie. Wij hebben in verschillende samenstellingen aan de nodige Haagse tafels gezeten waar we zeker sympathieke mensen ontmoet hebben die zeer behulpzaam waren. Het grondbezwaar blijft dat het Deetman onderzoek een oneigenlijk huwelijk tussen kerk en staat voorstelt, met civiele verwijzingen in een canonieke pij waar het koord van de broeder je even met rust laat, slaan is uit den boze. Of beter het koord hangt er nog, het lijkt je te strelen, maar je voelt de woede van de kerk, onze wil is echter NIET gebroken.

Onze argumenten zijn duidelijk, helder, we hebben niet gezwegen of met honing zoete lippen de commissies bestookt. Het is belangrijk dat de discussie die op gang is gekomen door deze geestelijke en lichamelijk misbruik affaire die ongekend is in Nederland, ook leidt tot vooruitgang. Geen Wellink praatje bij het wel toegestane parlementaire verhoor, dat de krediet (systeem) crises niemand had zien aankomen. Nou meneer Wellink had iets vaker door de suburb gelopen, of de werkeloze ‘cijfers’ bestudeert bij de mensen thuis, dan had u het al twintig jaar geleden zien aankomen.

Ik kan niet duidelijk genoeg benadrukken dat de tachtigjarige man die vorige week uit Wassenaar belde nog een klacht gaat indienen, en hij heeft nog een steunbewijs uit onze archieven, ook. Dat is toch lachen en huilen ‘at the same time’. Ik groet u broeders en zusters de donkere dagen brengen licht in uw hart als u de systeem crises in het geloof, trouw blijft….aan u zelf.

Zoals u ziet, zijn wij virtueel, digitaal verhuisd. U bent van harte welkom in ons nieuwe huis. Vooralsnog hadden wij problemen met artikelen plaatsen, en ook anderen konden nauwelijks commentaar leveren, dit is nu allemaal mogelijk. Schrijf, schreeuw, huil, vecht, lach, en laat jullie er vooral niet onder krijgen. Mea Culpa zal zijn standpunten blijven uitdragen, eerlijk, straight, to the point. De oude berichten / artikelen zullen we in een andere vorm terug plaatsen.[youtube]Insert video URL or ID here[/youtube[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=HO1OV5B_JDw&feature=related[/youtube]

Nederland wordt wakker, bijna twee jaar nadat Mea Culpa opriep niet mee te werken aan het Deetman onderzoek omdat het onwettig, en eigenrichting is, schrikt men op. Twee jaar nadat ik met Femke Halsema sprak in het programma ‘Moraalridders’ over het eigen kerkelijk onderzoek, antwoordde Femke: ‘wij hebben hier scheiding van kerk en staat’. Ik reageerde vol ongeloof en zei: ‘dus ze kunnen gewoon hun gang gaan’. Femke twijfelde…maar heel even, daarna had ze weer gelijk.

Wij schreven begin 2010

actie MEA CULPA

De bisschoppen stellen een onafhankelijk onderzoek in onder leiding van protestant Dhr. Deetman nav misbruik in de rooms-katholieke kerk. Wij, de actiegroep MEA CULPA (mijn schuld) roept alle slachtoffers van misbruik en geweld op niet mee te doen aan dit door de kerk zelf geïnitieerde onderzoek. Het is grotesk dat de kerk dit onderzoek instelt en vervolgens, wanneer naar archieven moet worden gevraagd, de afzonderlijke bisdommen zeggenschap hebben over het verlenen van medewerking, dit zal de transparantie op geen enkele wijze bevorderen. Ook is het onduidelijk of bij het onderzoeksplan de doofpot affaires uit de afgelopen decennia betrokken worden en / of de slachtoffers die zich al gemeld hebben bij ‘Hulp en Recht’ openbaar worden? Van een breed onderzoek kan alleen sprake zijn als alle betrokkenen, mede verantwoordelijken, daders en slachtoffers, dossiers worden gezien en gehoord. De kerk houdt bij een eigen onderzoek de agenda, de tijdslimiet en alle andere verwikkelingen in eigen hand. ‘MEA CULPA’ wil af van deze biechtstoel methode waarin de fluisterwand weliswaar wordt weggenomen maar de onderzoekers zelf alle informatie binnenskamers kunnen houden. Wij stellen een maatschappelijk tegenonderzoek voor met een vrouwelijke tegenkandidaat, een seksuologe, onafhankelijk van het mannenbolwerk van de katholieke kerk.

………………………………….

Nu zal Deetman het een zorg zijn, zijn werk zit er op, bijna op. Dit was geen hoofdbreken dossier maar een nachtmerrie waarin je eigen kop er meteen vanaf vliegt. Nederland, de politiek, heeft veel te lang gezwegen. En waarom? Omdat ze wisten van het seksueel geweld en boter op hun hoofd hebben:

De TOP v.d. KVP was op de hoogte van het seksueel misbruik in de jaren 50 en 60

Oud premier Victor Marijnen wist van alle schandalen van div. internaten en instellingen

Heleboel KVPérs zaten in het Bestuur van het Katholieke Verbond voor Kinderbescherming.

Er werden zo´n 112 internaten – instellingen met een circulaire op de hoogte gebracht i.v.m. seksueel misbruik.

Broeder betrapt in Maastricht, werd veroordeeld, na veroordeling pastoor in Sittard en daarna als beloning een onderscheiding!!

Vergeten we dan voor het gemak de abortusmeisjes van meneer pastoor te Maastricht. Er werden heel veel abortussen gedaan bij jonge meisjes, die door meneer Pastoor waren ´voorgelicht´ en de facto gedefloreerd. Dat betekent zoveel als: ´Ontmaagd´. Natuurlijk wisten mensen dit, de meisjes die zwanger raakten, de familie en de lievelingetjes die meneer pastoor zo had. Maar de meisjes uit arme gezinnen durfden niks te zeggen, maar wisten in die tijd dat zij bij de directeur van het ziekenhuis terecht konden, zijn broer was ook minister-president bij de KVP, of heten ze toen al CDA. Nooit over gesproken in katholieke huize?

Er was sprake van een zwarte lijst, dus laten wij wat namen noemen (om de nog levende betrokkenen in te lichten), iedereen mailt ons maar een dan houden wij hem bij.

Zwarte lijst

1 Broeder Monulphus (ziekenbroeder Bulletje)

2 Broeder Eymard (Dino)

3 Broeder Servatius (LS prefect)

4 Broeder Otho (wasserij/ fotograaf, de bonte hond)

5 Lebuinus (de heilige; bakkerij/ slaapzaal)

6 Pater Landric

7 Broeder Mansuetis

8 Broeder Vincent

9 Broeder Leonardus

10 Broeder Valentinus (lange Tinus)

11 Broeder Stephanus (VK)

12 Crispinus (overgeplaats Gemmenich, Belgie)

13 Broeder Jacobus (o.a slaapzaal toezicht)

14 Broeder Alphons (Funske, de Funs)

15) Broeder Lucas poging tot doodslag

16) Broeder Eligius

17) Broeder Wenceslaus

18) Broeder Philippus (Flipper)

19 Broeder Ignatius (hoofd congregatie arme broeders franciscanen, die bij de 112 internaten hoorde die aangeschreven werden over het probleem seksueel misbruik). Pleegde zelfmoord.

Dan gaat het niet goed met onze zusterorganisatie in Belgie; Mensen rechten in de kerk. Wij willen hun steunen, en niet vergeten.

Een forse tegenslag voor het onderzoek naar misbruik van minderjarigen door katholieke geestelijken in België: een Brusselse rechtbank heeft dinsdag de huiszoekingen bij kardinaal Danneels en het aartsbisdom Mechelen nietig verklaard.

Persbericht

Bijeenkomst slachtoffers seksueel misbruik 17 december 2011 te Utrecht, georganiseerd door de commissie Deetman.

Wij, MCU (Mea Culpa United), willen de ‘slachtoffer’ bijeenkomst op 17 december boycotten. De heer Deetman geeft op 16 december een persbijeenkomst over de eindrapportage die ons slachtoffers betreft. We mogen dus de conclusies uit de eindrapportage via de media vernemen. Pas de dag erna, op 17 december worden wij, de slachtoffers, als mosterd na de maaltijd, geinformeerd en voor een voldongen feit geplaatst. Wij zijn geen archiefstukken die na de laatste bladzijde, als het boek is dichtgeklapt, worden toegesproken.

Nog steeds komen er nieuwe feiten naar buiten van seksueel misbruik, manipulatie van kerkelijke autoriteiten tot in de hoogste politieke top. Zwarte lijsten als een rondschrijven aan 112 internaten geven de aanwezigheid van een doofpot cultuur, extra gewicht. Deze voor ons belangrijke informatie krijgen we noch van de bisschoppen / KNR, noch van Deetman, en als we wachten tot 17 december kunnen wij geen eisen meer stellen aan de commissie, de Lindenbergh categorieën die ondertussen hun werk doen, zoals in de tussenrapportage is aangegeven.

Mea Culpa heeft vanaf het begin bij de aanstelling van de Cie. Deetman er sterk op aangedrongen dat het geestelijke, fysieke geweld wordt meegenomen in het onderzoek. Voor ons is dan ook de eindrapportage, niet het einde van het streven naar waarheid, genoegdoening en erkenning.

Wij beraden ons op nieuwe stappen, en vragen de politiek dringend een standpunt in te nemen over de nieuwe feiten en de eindrapportage van de commissie Deetman.

De rooms-katholieke kerk wist al in de eerste helft van de jaren vijftig van kindermisbruik in internaten.

In 1954 schreef Canisius, de algemeen overste van de fraters van Tilburg, in een nieuwsbrief: “Mannen wees toch voorzichtig in de omgang met kinderen en maak jezelf niet voor een heel leven ongelukkig. Houd je handen thuis.” De brief (pdf) is in het bezit van RTL Nieuws. De kerk heeft altijd beweerd niet op de hoogte te zijn van het misbruik. Canisius spreekt expliciet over seksueel misbruik. “De laatste jaren komt ontucht met kinderen frequenter voor dan vroeger”, stelt hij in de brief.

In de aanhef staat dat de brief moest worden voorgelezen door de leidinggevenden van de internaten. Daarna moest hij achter slot en grendel worden opgeborgen.

Achter slot en grendel, dat zegt genoeg, over de cultuur en gebruiken in RK instellingen, en ook over deze overste. De daders bespreekt die empathisch toe: ‘maak jezelf niet voor een heel leven ongelukkig. Houd je handen thuis’. De kinderen worden niet beschermd, en de ouders niet ingelicht. De kerk heeft dit probleem al eeuwen, dus er is maar een oplossing…boycot de kerk.

Achter slot en grendel waren ook de dagen die ik bij Bulletje op de ziekenboeg doorbracht. Ik kon niet lopen, niet eten, niet wakker blijven. De reden dat ik ziek was is me tot op de dag van vandaag onbekend. Ergens in mijn achterhoofd had ik toen het vermoeden dat ik de pijn en ellende niet meer aankon, overgevoelig voor de hardheid, het slaan, het regime op jongensinternaat te Bleijerheide. Ik sprong bijna een keer uit het raam, op de vlucht voor broeder Servatius, zo bang was ik voor de man met de halve vinger. Hij hield zijn hand altijd onder de pij, of hij voortdurend iets te verbergen had. Hij, Servatius en Bulletje was een vreemd koppel. Servatius zijn kamer / kantoor lag vlak naast de ziekenboeg van Bulletje en ik kan me herinneren dat wij klassikaal in onderbroek op keuring moesten verschijnen bij Bulletje. Servatius stond de rij bij elkaar te schreeuwen, en ieder gegiechel te bestraffen of met het koord van zijn Franciscaner pij, de gemoederen te bezweren. Er was iets aan de hand, alleen ik kon niet goed duiden daar ik seksueel volledig bleu ben opgevoed, niet vermoedend dat er iets oneigenlijks stond te gebeuren. Doch meerdere jongens maakten opmerkingen en Servatius liep rood aan, opgewonden als een dolle straathond blafte hij iedereen aan. ‘We moesten de onderbroek aanhouden, maar bij Bulletje dr ongediplomeerd, broeder Monulphus, de broek laten zakken’. Wederom gegiechel en jongens die elkaar aankeken. Ook dat was verboden, leken de bloeddoorlopen ogen van Servatius te zeggen. Eenmaal vooraan gekomen, ik durfde niet te kijken, liet ik op commando mijn broek zakken en voelde de volle hand van Bulletje onder mijn balletjes schuiven. Hij greep met de snelheid van een bakker die zijn vol gerezen brood uit de oven trekt. Ik sprong een halve meter de lucht in zoals raketten met veel gejuich in 1963 ten tijden van het Sovjet expansie ruimte programma van de aarde wegvlogen. Ik voelde me echter beschaamd en begreep niet wat er gebeurde. ‘Op de pols blazen’ riep Bulletje, ‘zo’! Bulletje nam mijn arm en duwde mijn pols richting mond. Ik blies op mijn pols terwijl Bulletjes hand onder mijn tienjarige balletjes kriebelden. Deze keuring is vaker voorgekomen, niet klassikaal zoals de eerste keer of het een inwijding betrof en jongetjes getest werden of ze goed genoeg als speelsoldaatjes gebruikt konden worden.

Ik wist niet waarom ik op de slaapzaal bij Bulletje lag, voelde dat ik niet anders kon, had hoge koorts, de gordijnen waren dicht, en alles was donker om me heen. Nauwelijks frisse lucht en geen contact met niemand. Af en to sloop Bulletje binnen, maar ik werd pas een tijd later weer wakker en realiseerde me dat ik nog steeds in dezelfde akelige, benauwde ruimte van de ziekenzaal te Bleijerheide lag. Eenzaam was niet het woord, ik voelde me zo vreselijk alleen gelaten en verwaarloosd dat er beslist een andere naam uitgevonden diende te worden voor deze desolate gemoedstoestand. Alles kwam samen de dagen dat ik er lag. Mijn hulpeloosheid, wanhoop, angst, de enorme leegte en behoefte aan een stem die me vriendelijk zou toespreken. Geen geluid, een stilte die onderbroken werd door de ruimte ernaast waar Bulletje messen en scharen opborg, de zilveren klank van tweespalt die lichaam en geest zou verdelen en vervormen tot het einde der tijden. Ik had geen kracht, kreeg geen lucht, ik zou willen dat de koorts die door mijn lichaam joeg de hele kamer, het hele internaat in vlammen zou zetten. Ik, als de brandende toorts die ellende en verderf zou brengen over al die hopeloze zielen die vastzaten op dit internaat. Bevrijd door het vuur van de hulpeloosheid, de liturgie van de wanorde die losbreekt in de kerkbanken, zou ik redding brengen door pure vernietiging. Niemand zou de oorzaak kunnen achterhalen want de waarheid bestaat immers niet achter dicht gemetselde kloostermuren.

Op een dag, of nacht, deze twee fenomenen kon ik niet uit elkaar houden, werd ik wakker met een loodzwaar gevoel in mijn benen. Ik richtte me een beetje op, en tot mijn blijdschap zag ik Bulletje en Servatius aan de voet van mijn bedje staan. Ze stonden ietwat weggedoken, zeiden niets en keken mij verschrikt aan. Ik dacht dat ze wel naar me toe zouden komen, iets vragen of me wat te drinken zouden aanbieden, maar nee niets. Ze stonden er zonder iets te zeggen, hun houding was vreemd, zonder empathie. Ze bleven kijken en ik viel achterover in mijn kussen niet in staat te bevatten of ik droomde, hallicuneerde of wakker probeerde te worden…het laatste lukte niet….wederom viel ik in een diepe slaap.