LOEKIE en OMA MARIE

Als mijn nichtje Peggy aan me vraagt of ik in het bezit ben van een foto van haar overgrootmoeder, mijn oma, verrast me dat niet echt. De verhalen over deze bijzondere vrouw zijn alom bekend bij al haar kleinkinderen.

Even later sta ik met haar foto in mijn hand en komen er beelden van mijn inmiddels overleden broer Loekie naar boven. Vol tederheid kijkt hij naar deze zelfde foto, wanneer hij een keer op bezoek is. Als hij weggaat overhandig ik hem de foto met de woorden: ‘wees zuinig op haar’.

Zij was de Oma die – na haar werk in een van de werkhuizen – haar kleinkind opzocht wanneer hij maandenlang eenzaam in het ziekenhuis lag.

Jaren later gaat het slecht met Loekie. Als dakloze, met in zijn rugzak nog enkele bezittingen, brengt hij zijn dagen en nachten door op een bank in het park. 

Het is Peggy die hem de avond voor Kerst, als ze haar hondje in het park uitlaat, op een bank ziet zitten en hem meeneemt naar haar huisje.

Zijn behoefte aan alcohol doet hem na de kerstdagen weer zijn bank in het park opzoeken, waar hij wordt aangesproken door een langslopende engel van Het Leger Des Heils.

Het gesprek krijgt een gunstige wending als ze hem een dak boven zijn hoofd aanbiedt.

Na maanden lang niets van hem gehoord te hebben, komen wij er zelf achter dat hij bij het leger Des Heils onderdak heeft gekregen.

Wanneer we bij hem op bezoek gaan, zie ik op het nachtkastje naast zijn bed de foto van oma staan.

Het ontroert me.

Na zijn vrij plotselinge overlijden vraagt de leiding aan de familie zijn spullen te komen ophalen. Ik neem de foto van oma mee en zet haar op haar oude plekje terug, waar ze inmiddels alweer 20 jaar staat.

Als Peggy je foto komt ophalen pak ik haar voorzichtig in een mooi cadeaupapierje in. Bij het overhandigen vraag ik zuinig op jou, oma, te zijn. 

De goede herinnering aan jou is het mooiste cadeau voor al jouw kleinkinderen.

ELS MULKENS

23 DECEMBER

December

Elk jaar is het wel of niet optuigen van de kerstboom een punt van discussie, die uiteindelijk in mijn voordeel wordt beslist. Ik houd van mijn nep boom met zijn witte porseleinen engeltjes die ik dertig jaar geleden kocht op de afdeling Kerstspullen van een groot warenhuis. Zij brengen mijn jeugdherinneringen tot leven.

Mijn tweelingzusje en ik liepen diverse jaren, verkleed als engeltjes, naast de Heilige Maria tijdens de jaarlijkse processie over de keien van de smalle straatjes van Maastricht. De toeschouwers stonden in grote getale op de stoep vertederd te kijken als we langsliepen, en riepen: “Och, de tweeling loopt weer naast de Heilige Maria!

Ik voel weer hoe het ijzerdraad van de vleugeltjes pijn doet in mijn schouders, omdat ze steevast te strak werden vastgemaakt.

Als ik weer met mijn gedachten in het heden beland, hoor ik de bel gaan. Het is mijn tweelingzus de Mus.

Belangstellend kijkt ze toe als ik de vogeltjes van diverse pluimage, waaronder haar naamgenoot, op de takken van de boom plaats.

Tevreden met het resultaat, kijken we samen naar de boom.  

“Onze karakters zijn zo verschillend, Els,” zegt ze.  “Ik was altijd een brutaal boefje dat zich vechtend in de grote boze mensenwereld wist staande te houden. Terwijl jij altijd zo stilletjes en timide was, een dromer die zich alleen maar thuis voelde bij zichzelf.” 

Geraakt door haar opmerking voel ik een traan over mijn wang rollen, die ik snel wegveeg.

Als ze vertrekt, zwaai ik net zolang tot ze niet meer zichtbaar is.

Peinzend over ons gesprek loop ik naar de boom, mijn ogen worden getrokken naar het prachtige veulentje dat daar trots galopperend hangt. Ik haal haar uit de boom om haar nog eens goed te bewonderen en realiseer me dat de Mus in haar kinderjaren me doet denken aan dit ontembaar veulentje. Ik hang het weer in de boom.

Gedachteloos hoor ik mezelf het liedje ‘ik heb je lief, o zo lief’ neuriën, als ik wegloop van de boom.

ELS MULKENS

Paus maakt einde aan geheimhoudingsplicht, meer openheid in misbruikzaken

De pauselijke geheimhouding op juridische procedures over seksueel misbruik binnen de Rooms-Katholieke Kerk is opgeheven. Paus Franciscus heeft de maatregel vandaag bekendgemaakt op zijn 83ste verjaardag.

U leest het goed, op 17 December 2019 gaat men niet meer geheimzinnig doen maar ondertussen zijn alle zaken verjaard, dan wel afgehandeld in gesloten zittingen met volledig door de kerk geregisseerde commissies. Een lachwekkende soap met veel mea culpa schijn tranen en verdriet over het historisch pedo DNA (laat de kinderen tot mij komen) in de RKK.

Veel Vaticaan doofpotters zorgen voor een milde en gunstige publiciteit, mogen in de media eenzijdig het woord voeren ( wij worden volledig geboycot door de reguliere media; dat was anders in 2010, 2011, 2012 , 13, 14…) en beweren dat er nu meer openheid zal komen maar die komt er niet, nu niet, vroeger al helemaal niet en in de toekomst houdt iedere ‘geestelijke’ nog steeds zijn mond vanwege privacy en de crimen sollicitationis, een geheim document uit 1962 waar richtlijnen stonden hoe om te gaan met kindermisbruik.

Alphons en Eimar, de broeders van Bleijerheide, die nog leven gaan geen openheid geven over het decennia lange seksueel misbruik op het jongenspensionaat arme broeders Franciscus te Bleijerheide, ja mondjes maat zoals priesters geleerd is om te liegen…met fluisterende stemmen en veel achterklap, maar concrete, harde feiten?

Love means we are all one