LET’S TALK ABOUT SEX (uit ons archief 2010) Tevens reactie op vorig artikel over egoïsme en oppervlakkigheid
De commissie Deetman moet haar werk herzien of de opdracht, onderzoek naar verhalen over seksueel misbruik in de katholiele kerk, in zijn volledigheid uitvoeren: een ‘sex-crime’ onderzoek waar geen seksuologe in plaats heeft? Is het preutsheid of doelbewuste keuze? Het betreft een zedenzaak, vergrijp in instellingen, internaten en parochies van de katholieke kerk dat over de hele wereld plaatsvond. Toeval? Nee, sex is nooit toeval, het zit in ieder mens, ook als die zich Paus noemt, alleen je vraagt de Paus niet naar zijn hemelse beleving van erotisch getinte gedachten, hoeft ook niet, want dat gaat niemand wat aan. Maar hier, waar kinderen misbruikt, mishandeld en voorwerp van manipulatie zijn in een zwijgcultuur die daarna decennia lang over hun hoofden hing is het zaak om deze priesters die kinderen misbruikten direct te ondervragen naar het seksuele conflict waarmee zij tijdens hun celibatair leven worstelden. Dit onderzoek moet zich dus richten op een grote groep mensen in de kerk; het is wat boud om te beweren iedereen, maar laten we niet discrimineren: iedereen, de bisschoppen, pausen en lieve, hulpvaardige broeders en nonnen. Dit hoort bij een onafhankelijk onderzoek. Door de commissie Deetman aan te stellen heeft de kerk bewust de staat buitenspel gezet.
Hoe zit het met de psychische kant bij de geestelijken! Hij / zij die in de imaginaire huid moesten kruipen van iemand die ze moesten naleven voor het geloof: Jan , Piet, Dirk, Cristel of Anna die transformeerden in de heilige Lambertus, Ignatius of Servatius, zuster Benvenuta of zr Cecilia. Gewoon jongens en meisjes uit de polder of het heuvelland die al homoseksuele gevoelens koesterden voordat zij intraden. Zij moesten door deze gedaanteverwisseling hun identiteit opgeven. Waarom? Omdat Jezus dat van hun vroeg om al heel jong hun persoonlijkheid aan te vechten, een raar theaterstukje: ‘volg mij en verloochen uw zelf.’ Een van de mystieke geheimen van de kerk waar het gaat om een volledige afzwering van het ego, het individu kortom. Mooi, maar net als het celibaat is dit niet voor iedereen weggelegd om je persoonlijkheid met een habijt in te wisselen. Met deze priester mensen hadden de slachtoffers te maken.
Iedere wetenschapper heeft hopelijk een visie een doel bij zijn onderzoek (Merkelbach terug gevonden herinneringen). De poppen bij de Waaijer bolderkar affaire; het wringt tussen theorie en praktijk (Monteiro) maar de voorzitter is trots op zijn topwetenschappers die behept zijn met de merites van hun kennis, logisch maar daarmee wordt de repressieve moraal van de kerk niet blootgelegd, dus daarom…Let’s talk about sex!
Deetman vraagt naar de archieven van de NRC en de Wereldomroep; de NRC vraagt naar de archieven van Mea Culpa (meaCulpa kent ook archieven waarvan de meeste mensen een claim willen indienen), en de kerkarchieven komen later, ja zeker later! Zij krijgen alle tijd! Voor de waarheidsvinding lijkt deze dossierbelustheid naturel maar geven ze een reden waarom ze de archieven later willen? Nogmaals wij bij meaCulpa hebben ook een archief. Dit is niet te koop, niet inwisselbaar, niet voor wetenschappelijke studie maar om mensen moed te geven dat wij onafhankelijk te werk gaan met een doelstelling die de stichting MCU geformuleerd heeft.
Volgende punt: de verjaring waar Deetman menigmaal aan appelleert bij zijn persconferenties: ‘opletten jongens en meisjes, de meeste zaken zijn verjaard dus weinig strafrechtelijk tegen te doen.’ Deze conclusie is al getrokken en daar passeert Deetman een grens die maar de vraag is of die in Europees verband of rechten van de mens is vol te houden want volgens het hof van Genève verjaard seksueel misbruik en mishandeling niet wanneer het een identificeerbare groep betreft…nou kinderen zijn dit!
Heel betuttelend is de manier waarop besloten bijeenkomsten worden georganiseerd, de slachtoffers hadden immers prioriteit maar wat is het doel, wetenschappelijk of therapeutisch? Of beide? Heer Deetman wordt wakker er zijn mensen die willen er openlijk over praten! Beslis niet voor hen, ieder slachtoffer kan voor zichzelf opkomen!
De slachtoffers moeten blijvend voor zichzelf opkomen, dat is hun lot en geen commissie kan dit lot niet in een of twee praatsessies rechttrekken, een soort van speed-therapy die onverantwoord is. Hoe zit het met de gemelde daders? Krijgen zij een andere behandeling (welke, hoe lang?) een dader heeft toch een strafbaar feit gepleegd? Leven wij in een rechtstaat of in de Kerkstraat? U zegt het maar Deetmannen: wat is hun ware identiteit? De opdracht komt van de Kerkstraat en gaat de conclusie naar de rechtstaat? Nee, eerst terug naar de bisschoppen want die moeten nog reageren. Leuke pot hoor…twee teams van dezelfde club.
