Het blijft rommelen op ons blog en we kunnen nauwelijks op ordentelijke manier artikelen plaatsen. Het is typisch dat we geen problemen kenden sinds Oktobrt, 2007, het begin van dit blog. Nu wij civiele procedures zijn gestart tegen het jongensinternaat Bleijerheide, de nog levende broeders, de mede-verantwoordelijken, de kerk en haar gezagsuitoefening, vallen er gaten in ons blog en probeert men de communicatie, vrije meningsuiting, teniet te doen. Het zal wel te maken hebben dat we niet buigen voor de kerk, en haar vele uitmuntende heiligen. Hun macht blijft tot op de dag van vandaag onbetwist. De bisschoppen beslissen uiteindelijk over de voorgestelde compensatie, Lindenbergh regeling. Dat heet in gewoon Nederlands: rechter in eigen zaak ofwel baas over eigen buik. Het blijft een gospe dat men dit pikt in slachtoffer / overlevers Nederland…hier moet een dikke, vette zwarte streep door. Even nog een interessante quote:)

Ook moet het advies van de klachtencommissie altijd aan een bisschop worden voorgelegd die de uiteindelijke beslissing neemt of er in de betreffende zaak wel of geen sprake is van seksueel misbruik en dus compensatie. Woordvoerder Gert Jan Verhoog van de commissie-Deetman vindt dat geen probleem. “Het is geen criminele organisatie hoor.” (einde quote).

Dat de kerk geen criminele organisatie zou zijn, is niet aan de woordvoerder van Deetman maar aan de rechter. En die heeft zich tot nu toe nog nooit op een onafhankelijke manier over de macht van de kerk kunnen uitspreken.

 

Externe evaluatie, raad van toezicht, bewegwijzering die de drukte vergroot naar Rome, mediation therapy, de trein die tijdens het rijden van nieuw onderstel moest worden voorzien, allemaal aantekeningen in de tussenrapportage van Deetman, krijgen we wat lessen in soft-management. De bisschop blijft echter, ondanks de commissie bezwaar, rechter in eigen zaak terwijl in de Rooms-Katholieke Kerk in Groot-Brittannië aansprakelijk kan worden gehouden voor seksueel misbruik door priesters. Dat heeft het gerechtshof in Londen dinsdag bepaald. De uitspraak maakt de weg vrij voor schadeclaims van slachtoffers. De rechtbank deed de uitspraak in de zaak van een nu 47-jarige vrouw. Zij zegt als kind te zijn misbruikt door een priester uit het Zuid-Engelse bisdom Portsmouth. De rechters laten vooralsnog in het midden of het misbruik bewezen is, maar zeiden in een voorlopig vonnis wel dat de verdachte zijn gezag te danken heeft aan de Rooms-Katholieke Kerk. Die kan daarom aansprakelijk worden gehouden.

Typisch voor Nederland en haar geliefde polder mentaliteit gaat het hele Deetman circus op weg naar een zinderende, canonieke finale. Gebruik nou andere termen voor ‘gegrond en ongegrond ‘zoals ‘klacht krijg vervolg, namelijk advies’, (een Stevensje) smeer het uit over jaren, rek de procedures, communiceer met een beetje verdeel en heers (het klokkt goed met Deetman), gebruik uw empathisch vermogen. Een kerk die morele management lessen krijgt van Deetman, ik hou van deze omgedraaide wereld. Haal de angel eruit door de bewijslast zo laag mogelijk te houden maar wedden dat als er civiele procedures, zoals de stichting Mea Culpa die gaat voeren, de bewijslast opeens veel hoger liggen. Van den Eijnden van de Minder-broeders, Utrecht sprak klare taal: ‘we kunnen altijd praten, met of zonder mediation. Of je gaat mee met de Bandell / Lindenbergh voorstellen of wij verzetten ons krachtig als jullie een civiele procedure aanspannen’.

Ondergetekende zijn conclusie…deze kerk is niet te vertrouwen en de Deetman constructie (door de kerk geïnitieerd) noemt iemand die ons schrijft: ‘die flauwe kul spelletjes van die man en z’n club zijn te genant zijn om los te lopen’.

De hele spanning ligt in de wens van Deetman om de slachtoffergroepen tegemoet te komen in erkenning. Hoe kan je als commissie om erkenning vragen als ze zelf onvolledig is in haar onderzoek. Ze erkennen immers niet het stelselmatige geweld, psychische manipulatie, opsluitingen, en moedwillig isolement waar kinderen in zaten, en medicatie als verdoving toegediend kregen. Onderscheidend vermogen?

Dan schrijft de commissie:

Nog belangrijker zijn publieke erkenning, inleving en woorden die deze erkenning en inleving de welgemeende klank van spijt en excuus geven. Erkenning, inleving en woorden die de slachtoffers, hun partners en hun familie voldoening geven. Ook voor de vele rooms-katholieke ambtsdragers die zich niet schuldig hebben gemaakt aan seksueel misbruik van minderjarigen of aan betrokkenheid daarbij, is dit van belang. (einde quote)

Welgemeende klank!!! De publieke erkenning hebben sommige bisschoppen zoals Wiertz wel gegeven in het uitspreken van excuses, maar heeft dit geleid tot een erkenning? Verdere verdieping? De bisschoppen hebben altijd gezegd het onderzoek van dhr Deetman af te wachten, nu moeten ze opeens emphatisch gaan doen. Nee, de bisschoppen raken verward van dit protestants eitje van Deetman, en als het niet van harte is, dan houdt het ook aan onze kant op.

Nu is het pappen en nathouden met de organisaties (Klokk) die wel de Deetman lijn volgen, zij kregen al vergoedingen toegestoken en veel deuren gaan vooralsnog open. Handjeklap met diegenen die niet moeilijk doen. Deetman en Klokk regelt en overkoepelt alles intern. Een beetje onkies want het is beter de eindconclusie af te wachten alvorens je te compromitteren aan het nieuwe herkenbare meldpunt waar Mea Culpa in ieder geval niet over geinformeerd is. Ze vergeten snel, ruim 1500 mensen hebben zich het eerst bij Mea Culpa aangemeld  en twee zwartboeken gepubliceerd.

Over erkennig houdt de commissie niet op; het volgende citaat:

De Rooms-Katholieke Kerk moet zich inleven in de slachtoffers die als minderjarige binnen katholieke instellingen zijn misbruikt. Ook moet de kerk misbruik erkennen. De Onderzoekscommissie benadrukt met klem dat deze erkenning niet per definitie gelijk gesteld moet worden aan schuldbekentenis (einde quote)

Oh absoluut, zeker MET KLEM een Mea Culpa dat willen ze alleen in het Koninkrijk Gods. Hoe kun je per definitie een erkenning zonder mea culpa uitspreken, dat is ouderwets katholiek zondebesef op zijn best. Zeg dan gewoon we erkennen het niet zoals Simonis, die durft tenminste te roepen ‘wir haben es nicht gewusst. Erkenning maar dan wel op hun voorwaardes, met hun categorieën, condities precies zoals de Lindenberghen en Deetmannen het uitstippelen……voor de kerk!

 

Paus Benedictus bood onlangs zijn excuses aan voor het vele geweld dat in de historie van de kerk veelvuldig is voorgekomen, en dat hier duidelijk sprake was van misbruik van het christelijke geloof, tegenstrijdig met zijn ware karakter. Aldus Benedictus / Ratzinger.

Het ware karakter is een vage typering van de leider van een instituut die boogt op iemand die op Jezus lijkt en de ethische opvatting heeft met alle geweld te breken. Als het nu ging om fouten of kleine, strafbare feiten maar een paar eeuwen lang gedreven worden door waanzin, in een keten van bloedige oorlogen betrokken zijn tot het meewerken met de Nazi’s, de ellende van verkettering, vrouwenverbranding teveel om op te noemen, om dan op een Zondagmiddag in Assisi waar de ons bekende Franciscanen hun inspiratie uit putten, even een excuus te maken.

Het ware karakter, je vraagt je dan wel af ‘wat is het ware karakter’? Benedictus / Ratzinger misbruikte zelf het Christelijk geloof als in zijn bisdom een pastoor jarenlang kinderen misbruikte, ondanks de waarschuwingen van een psychiater, hij zelf en zijn hele club de andere kant uitkeek. Wir haben nichts gesehen!

Het ware karakter streeft hier naar macht, daar gaat het de kerk om, zonder geld en macht is er überhaupt geen karakter, en kan het de wereld niets verkopen dan een ontroonde God en een uitgedoofd heilig vuur dat geen enkele priester, bisschop ten toon heeft kunnen spreiden. Dit stoffige, bevuilde narcistische kerkgenootschap draait de ware identiteit van het geloof zelf de nek om.

Het ware karakter was en is ver te zoeken als op een snuiverige manier Simonis ontkend dat de top er niet van af wist. Ik sprak de taxi-chaufeur twee dagen later na Simonis beroemde uitspraak in Pauw en Witteman, de eerwaarde naar huis reed. Die vertelde dat Simonis zijn schouders ophaalde toen zijn woordvoerder op zijn blackberry allerlei boze reacties binnen kreeg. De oud-bisschop / kardinaal kon het niet veel schelen. Zijn ware karakter verborgen voor de buitenwereld maar heeft Benedictus Simonis op zijn flikker gegeven? Dat zou pas van karakter getuigen.

 

De heer ……, deed op 19 mei 1955 communie en zou daarna (onder nummer 234) 2 jaar op Bleijerheide verblijven (oa als misdienaar). Hij is toen bijna 2 jaar lang misbruikt door pater Crispinus (of Crispines), wat inhield dat hij 3 of 4 keer per week door die pater werd afgetrokken. (Hij is niet verkracht) En hij heeft datzelfde misbruik ook bij vele anderen gezien, met name in de wasruimte (waar de douches waren). Dan moest er zgn. gecontroleerd worden of men zich wel goed had gewassen.

Vlak voor een kerstvakantie werd het dhr. ……te veel en luchtte hij zijn hart over het misbruik bij prefect Mansuwetus (of Manswetes, moest een kleine, dikke man zijn). De vakantie werd onmiddellijk ingetrokken (terwijl men maar 3 x 2 weken per jaar naar huis mocht), de prefect misbruikte hem vervolgens ook (op dezelfde manier als Crispinus) en heeft hem tijdens die vakantie meerdere malen mishandeld en vernederd. Er was überhaupt sprake van veel fysiek geweld en vernedering. Vaak vonden straffen in de refter plaats, tijdens het middageten. Dat is de heer ….. ook overkomen. De broek moest af en er volgden 10 stokslagen (met een kastiebalplank). Als er geslagen werd, moest het slachtoffer ook wel eens zingen. (Bleijerheide had een eigen lied van 3 coupletten). Dhr. ….. wist bijv. nog dat hij moest zingen

“mooie tijd daar doorgebracht hoe vaak heb ik al gedacht aan die mooie tijd der jeugd die mij schonk zovele vreugd”

De heer ……heeft veel last gehad van wat er gebeurde in deze periode. Het heeft zijn leven getekend. Hij kreeg last van depressies of juist agressieve buien, totdat eea zo´n vorm aannam dat hij afgekeurd is en op 40-jarige leeftijd moest stoppen met werken. Daarbij is het een van de belangrijkste redenen dat ik hem (wekelijks) begeleid vanuit mijn functie als psychosociaal therapeut. De berichten rond Bleijerheide maken hem thans extra overstuur, hij slaapt en eet slecht. Desondanks wil hij graag aangifte doen.

 

Hi Bert, Ik kan nog steeds niet goed de moed opbrengen om te schrijven wat er allemaal in me omgaat van die jaren dat ik in Bleijerheide op het Pensionaat was, edoch, ik probeer het. Mijn broer en ik werden er geplaatst door mijn ouders omdat de gezinssituatie niet goed was thuis. Ineens hoorden we dat we naar een pensionaat moesten. Dat zou goed voor ons zijn! Ja, dat klopt dus, niet, ik word er al mijn hele leven aan herinnerd, aan alle leed, wrok jegens het geloof en ellende.

We kregen een nummer toebedeeld, dat moest in alle kleren en eigendomsstukken genaaid worden. Ik had 157 en mijn broer 223. Toen we er waren kreeg ik al te horen dat ik geen kontakt mocht opnemen c.q mocht praten met mijn broer, die was 3 jaar ouder dan ik en zat op de MULO. Ik werd geplaatst in de 5e klas. Ik spreek hier over de jaren 1958 – 59 en 1960. Als ik probeerde met mijn broer te praten volgde daar meteen een reactie op van de pater die dienst deed op het schoolplein. De 5e klas is goed verlopen, qua leren. Ik haalde goede cijfers en behaalde er menige Erekaart, dat was een extra vermelding voor het beste rapport.Het 2e jaar op Bleijerheide zat ik in klas 6 VK bij broeder Stephanus. Over hem geen kwaad woord. Het enigste wat hij mij flikte, was, nadat ik een reactie had gegeven na een onterechte beschuldiging, hij dat meteen op het rapport vermeldde!! “Harry moet meer eerbied voor het gezag hebben en op zijn woorden letten.” Dus dat was thuis weer ;uitleggen, wat staat daar? Dat die reactie’s kwamen van opgekropte gevoelens en woede. dat hadden mijn ouders niet door. Als ik er over wilde praten werd mij meteen de mond gesnoerd. Hoe durf je zoiets te zeggen, dat doen geestelijken niet. En nu je mond houden!!!

Ook stond vaker op de rekening die mijn ouders kregen dingen vermeld die helemaal niet klopten. Bijv. extra feestmaaltijden? Bezoeken aan iets ? Bijna iedere keer kapotte ramen(door een van ons met voetballen ingetrapt) enz. Van dat alles klopte niets. Maar mijn vader geloofde dat niet. Dus de boel belazeren deden ze ook, als ze dat bij meerderen deden dan komt de kassa wel vol! Dit is mijn gedeelte van het verhaal. als mijn broer dat wil, moet hij zelf maar reageren. Ik weet wel dat hij ontiegelijk veel slaag heeft gekregen van br. Wiro en br. Wenceslaus. Een keer per maand hadden we ouderbezoek en een keer mochten we een weekend naar huis. Tijdens de bezoeken van mijn ouders werd er altijd door hun met de paters gesproken. Ik merkte dat meteen s’avonds, dan moest ik op het matje komen. Wat heb jij gezegd tegen je vader? Zo kom maar eens hier en dan begon het spelletje weer. Op de schoot bij broeder Jacobus en zgn klappen krijgen. Die vuile viezerik, steeds met zijn handen aan je piemeltje voelen, dat was het enigste wat hij deed. Tegen je aanrijden als een geile beer. Ik kan het bijna niet opschrijven. Hij (Jacobus) was meestal mijn zaalboeder, samen met br Nicolaas, maar bij Jacobus had ik het altijd gedaan. Hij snuffelde heel vaak in mijn kastje en vond ook nog meestal wat. In mijn jeugdige overmoed trapte ik er meestal in. Hij vond dan weer eens pin up foto’s , dan weer eens een padvindersmes en ga zo maar door. Die spullen kreeg ik dan nooit meer terug. Wat ik wel terug kreeg was het ritueeel; voorover op zijn knieën en hup, het herhaalde zich weer. Als ik tegenstribbelde werd ik vastgegrepen en ging hij gewoon verder. Alsof hij het nog leuker vond als ik tegenstribbelde. Als hij dienst had op de slaapzaal kwam hij altijd als een dief stiekum aangeslopen tussen de rijen met bedden, ik rook hem als het ware aankomen in zijn donkere pij. Die vieze geur die ik moest opsnuiven als ik weer eens voorover op zijn knieën moest liggen. Ik hield me altijd slapende, want ik wist dat hij meestal een jongen mee nam naar zijn chambrette. Ik heb dat vaker gezien.Ook tijdens het douchen was hij er altijd bij, de gluurder. Inspectie uitvoeren, of je je piemeltje wel goed gewassen had!

Ik ben ook een keer weggelopen, nou dat heb ik geweten! Boven aan de grens hadden ze me al te pakken. Slaag als een jonge hond viel je dan ten deel. Je deed het dan niet gauw een tweede keer.Wat betreft de psychische mishandeling kan ik zeggen dat de orde en tucht die in de refter gehanteerd werd, niet normaal was. Broeder Johannes Vianny (bijnaam Buikje) zat er bijna altijd met een kastieplank tussen zijn benen geklemd te wachten of iemand in de fout ging, zodat hij kon meppen. Ik kan je vertellen, die plank kwam hard aan op je achterste. Tijdens het eten werd ook de post uitgedeeld. Hoe vaak mijn post niet was opengemaakt, ik weet het niet meer, maar ze lazen heel vaak mijn brieven. Ook de brieven die ik verstuurde waren vaak eerst gelezen en dan pas doorgestuurd. Ik hoorde dat achteraf dan. Die broeder buikje heeft er voor gezorgd dat ik na die tijd en nu nog sommige dingen niet kan eten. Als hij zag dat je bijv. iets niet lustte, omdat je te weinig ervan op je bord had, was hij het die je met een lachend gezicht en de opmerking “Oh, heb jij dat zo graag? een volle kom, van die blinkende ijzeren hotelkommen, op je bord mieterde. Hij bleef dan staan tot je kokhalzend alles op had. Ik zie de smerige glibberige speklappen nog voor me. Onbeschrijfelijk.

Je moest ook gaan biechten. Ik kan me herinneren dat ik in de biechtstoel te horen kreeg dat ik ’s avonds naar de kamer van de frater moest komen na het eten. Daar werd je verteld in een toon van , was dat lekker als je dat doet? En hoe vaak doe je dat? Uitvragen tot aan het bot. Onder de noemer seksuele voorlichting. Ik zie hem nog zitten met een slot en een sleutel in zijn handen. Symbolisch voor de man en de vrouw. Het enigste wat ze wilden was praten over hoe je iets deed enz. Tot nu toe heb ik dit niet mijn kinderen besproken. Ik ga het wel doen. Ze hebben het recht om dit te weten. Mijn vrouw weet het wel, zij heeft er veel moeite mee. Zij is erg katholiek opgevoed en ook zo ingesteld. Ik hoop dat ik de herinnering aan die voor mij slechte jaren meegemaakt daar in Bleijerheide nog eens kan wegpoetsen uit mijn herinnering. Nu nog niet, ik denk er bijna iedere dag aan, soms met haat, dan weer met een gevoel van; WAAROM. Ik was nog zo jong, 11 jaar. Het hele gedoe heeft een onuitwisbare indruk bij mij achtergelaten. Ik doe er enkele foto’s bij van uit die tijd. De namen van de jongens en de broeders erop heb ik er ook bij als je die wil hebben. Met vriendelijke groet H. W